Ελληνική Μυθολογία: ΜΕΔΟΥΣΑ

Ένας από τους πιο παλιούς και δημοφιλείς καθ΄όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας μύθους, ήταν αυτός της Μέδουσας—Γοργούς. Η Μέδουσα είχε την πρώτη θέση ανάμεσα στα όντα που είχαν μορφή δράκου και μόνο σε κάποια επιμέρους χαρακτηριστικα θύμιζαν άνθρωπο.Υπάρξεις τερατώδεις και με εκπληκτική δύναμη. Προκαλούσαν το φόβο των ανθρώπων και μπορούσαν να εξιλεωθούν μόνο με μαγικά μέσα και όχι με τη λατρεία.

Η Μέδουσα στην ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως μία από τις τρεις Γοργόνες. Από τις τρεις αυτές αδελφές η Μέδουσα ήταν η θνητή. Το άλλο της όνομα ήταν Γοργώ, που σημαίνει άγρια ματιά.
Κόρη του Φόρκυ ή Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων Σθενώ και Ευρυάλη, και των Γραιών Δεινώ, Ενυώ και Πεφρηδώ. Στους αρχαιους Ελληνες η εικονα της Μεδουσας ηταν πραγματικα τρομακτικη σε ολη τη μυθολογια,αλλα δεν ηταν παντα ενα τερας.

Η Μεδουσα ηταν μια πολυ ομορφη και γοητευτικη γυναικα και πολλοι ανδρες την ποθουσαν. Ομως ηταν ιερεια στο ναο της Θεας Αθηνας και οπως ολες οι ιερειες ετσι και αυτη δεσμευοταν απο αιωνιο ορκο αγνοτητας. Συμφωνα με το μυθο ο Θεος Ποσειδωνας μαγευτηκε απο την ομορφια της και ηθελε να ενωθει μαζι της. Μεταμορφωμένος σε άλογο βρέθηκε σε επαφή μαζί της, στον ιερό χώρο της Αθηνάς, μια πραξη ιεροσυλιας , μια πραξη απεχθης σε ολο τον αρχαιο κοσμο. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε. Στο μυθο η Μεδουσα μεταφορφωθηκε σε ενα ειδος τερατος που λεγεται Γοργω,ενα φρικτο τερας. Η Γοργω συμβολιζε την φυσικη ενσαρκωσει του θανατου. Πλεον η Μεδουσα ειναι η Γοργω, το μυθικο προσωπο του θανατου.

Τωρα πλεον η Μεδουσα εγινε ο απολυτος στοχος πολλων πολεμιστων γιατι οποιος καταφερνε να την αποκεφαλισει θα ειχε το απολυτο πλεονεκτημα στο πεδιο των μαχων. Το κομμενο κεφαλι θα ειχε ακομη την δυναμη να πετρωνει τους ανθρωπους.
Πολλοι ανδρες προσπαθησαν να καταφερουν αυτο το στοχο με καμια επιτυχια εκτος ενος,του Περσεα.

Ο Περσέας ήταν γιος του Δία και της Δανάης. Παππούς του ήταν ο Ακρίσιος, βασιλιάς του Άργους. Ο Ακρίσιος ήθελε πάντα να αποκτήσει έναν διάδοχο για τον θρόνο του. Μετά την γέννηση της Δανάης, προσπάθησε και πάλι να αποκτήσει γιο αλλά δεν τα κατάφερε. Αποφασίζει να πάει στην Πυθία και να μάθει αν θα αποκτήσει αγόρι. Η Πυθία του ανακοινώνει πως θα αποκτήσει εγγονό από την Δανάη και πως θα σκοτωθεί από αυτόν. Γυρνώντας στο Άργος στεναχωρημένος, κλείνει την Δανάη σε ένα υπόγειο δωμάτιο, ώστε να αποφύγει την επαλήθευση του χρησμού. Η Δανάη επικοινωνούσε μόνο με την παραμάνα της, ενώ από ένα παραθύρι, υπερυψωμένο, καταλάβαινε το έξω περιβάλλον. Ο Δίας γοητευμένος από την ομορφιά της Δανάης, την επισκέπτεται, μέσω του παραθύρου, με την μορφή της χρυσής βροχής. Από την ένωση αυτή γεννιέται ο Περσέας.

Ο Ακρίσιος μαθαίνοντας την γέννηση του εγγονού του, επειδή δεν μπορούσε να τον σκοτώσει, αποφασίζει να κλείσει σε ένα κουτί (λάρνακα), την Δανάη και τον γιο της. Έπειτα δίνει εντολή να αφήσουν την λάρνακα στην θάλασσα και να αποφασίσουν οι θεοί για την τύχη της.Η λάρνακα ξεβράζεται, ύστερα από πολυήμερο ταξίδι, στις ακτές του νησιού Σέριφος, όπου την βρίσκει ο ψαράς Δίκτης. Ο Δίκτης, αδελφός του βασιλιά του νησιού, Πολυδεύκη ή Πολυδέκτη, φιλοξένησε στο σπίτι του τα δυο ταλαιπωρημένα πρόσωπα και τα έκανε μέλη της οικογένειάς του. Ο Περσέας μεγάλωσε στη Σέριφο και έγινε ένα δυνατό παλικάρι. Ο Πολυδεύκης, από καιρό ήθελε για γυναίκα του την Δανάη. Στην αρχή είχε την αντίρρηση της ίδιας και του αδελφού του. Τώρα όμως είχε ένα βασικό εμπόδιο: τον γιο της, τον Περσέα. 
Θέλοντας να ξεφορτωθεί τον Περσέα τού τάζει την παροχή μέσου προς την πατρίδα του το Άργος, υπό την προϋπόθεση να κάνει έναν άθλο, να κόψει και να φέρει το κεφάλι της Μέδουσας. Μια άλλη εκδοχή του μύθου είναι πως ο Πολυδεύκης ανακηρύσσει το γάμο του με την Δαναη και ζητά από κάθε κάτοικο του νησιού, για γαμήλιο δώρο, ένα άλογο. 
Ο Περσέας, ψαράς όπως και ο Δίκτης, δεν είχε άλογα. Μπροστά στο υπεροπτικό ύφος του βασιλιά ξεστομίζει πως δεν θα του φέρει άλογο, αλλά το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Πολυδεύκης δέχεται αυτήν τη δέσμευση και αποφασίζει να κρατήσει στο παλάτι την Δανάη εώς ότου ο Περσέας εκπληρώσει την υποχρέωσή του.

Ο Περσέας φεύγει από την Σέριφο με ένα καράβι με σκοπό να βρει την Γοργόνα Μέδουσα. Στη διαδρομή του συναντά την θεά Αθηνά ή τον Ερμή,όπου πληροφορείται πως για να σκοτώσει την Μέδουσα θα πρέπει να προμηθευτεί:

1) την περικεφαλαία του Άδη, ώστε αόρατος να πλησιάσει τον στόχο του
2) τον μαγικό σάκο που θα βάλει το τρομερό κεφάλι
3) τα φτερωτά σανδάλια, επειδή η Γοργώ - Μέδουσα, έμενε σε βράχο, στη μέση της θάλασσας
4) την αστραφτερή ασπίδα, απ' όπου θα έβλεπε το κεφάλι της Μέδουσας(γιατί όποιος έβλεπε την Μέδουσα κατάματα πέτρωνε)
5) το κοφτερό σπαθί ή δρεπάνι, με το οποίο θα έκοβε τον σκληρό λαιμό της Γοργούς

Η Αθηνά του δίνει την αστραφτερή ασπίδα και ο Ερμής τα φτερωτά σανδάλια. Κατά άλλη πηγή την περικεφαλαία του Κυνός ή του Άδη, τα φτερωτά σανδάλια και τον μαγικό σάκο του τα έδωσαν οι Νύμφες, στις οποίες έφτασε καθοδηγούμενος από τους θεούς - προστάτες του.

Το μόνο που έμενε πλέον ήταν να μάθει τον τόπο διαμονής της θνητής Γοργόνας. Γι' άλλη μια φορά η Αθηνά τον βοηθά, του υποδεικνύει τον δρόμο για τις Γραίες.
Οι Γραίες ήταν συγγενείς των Γοργόνων και οι μόνες που ήξεραν τον τόπο διαμονής τους. Ήταν όντα με αποκρουστική όψη. Τρεις γριές που είχαν ένα κωμικοτραγικό στοιχείο : επειδή είχαν ένα μάτι (και ένα δόντι), τα αντάλλαζαν μεταξύ τους. Ο Περσέας τις πλησίασε αόρατος και εκμεταλλευόμενος την στιγμή της ανταλλαγής άρπαξε το μάτι τους. Οι Γραίες με δυσκολία και υπό την απειλή ότι θα χάσουν το μάτι τους, μαρτυρούν στον ήρωα τον τόπο παραμονής της Μέδουσας.Όταν ο ήρωας πλησίασε την Μέδουσα, αόρατος και κοιτώντας το καθρέφτισμα της ασπίδας του, με την βοήθεια της Αθηνάς έκοψε το κεφάλι της και το έβαλε στο σακίδιο.

Κατά την απουσία του Περσέα, ο Πολυδέκτης προσπάθησε με τη βία να κάνει την Δανάη γυναίκα του. Η άκαμπτη στάση της τον εξόργισε και την πήγε με τη βία στον ναό της Αθηνάς για να την θυσιάσει. Την στιγμή εκείνη καταφτάνει ο Περσέας. Ο Πολυδέκτης, μην αποδεχόμενος την επιτέλεση του άθλου, προκαλεί τον ήρωα να του δείξει το κεφάλι. Ο ήρωας προειδοποιεί τους δικούς του να μην κοιτάξουν και βγάζει από τον σάκο το κεφάλι της Μέδουσας. Όσοι το κοίταξαν, ανάμεσά του και ο Πολυδέκτης, πέτρωσαν μονομιάς. Έτσι επιβεβαιώθηκε η δύναμη του κεφαλιού, ακόμη και νεκρό, και γέμισε η Σέριφος από πέτρες που έμοιαζαν με ανθρώπους. Μετά από αυτό ο Περσέας αφιέρωσε το κεφάλι στην Αθηνά, η οποία το πήρε και το κάρφωσε μπροστά στην ασπίδα της.

Πηγή: RAMNOUSIA.COM

Share this post :