Πριν από τρία χρόνια, επέστρεφα από Σαντορίνη με πολλά μποφόρ, πάνω σε πλοίο που δεν έπρεπε να ξαμολιέται στη θάλασσα, φορτωμένο τόσο που το κατάστρωμα ξεχείλιζε (άλλο θέμα αυτό, αλλά δεν άντεχα να μην το αναφέρω) και έφτασα στον Πειραιά με τρεις ώρες καθυστέρηση, νύχτα και να έχει κλείσει ο ηλεκτρικός.
Το ότι θα αναγκαζόμουν να πάρω ταξί, ήταν η κορύφωση του δράματος που έζησα στο ταξίδι.
Σιχαίνομαι αυτό το νταλαβέρι σε σημεία όπου καταφθάνουν ταξιδιώτες με το ψάρεμα που κάνουν. Στο αεροδρόμιο δεν προλαβαίνουν να με δουν, γιατί έχω ήδη μπει σε μετρό ή λεωφορείο. Στο σταθμό λεωφορείων, μάλλον έχουν κάνει συμφωνία με τον ΟΑΣΑ (που έχει μόνο ένα λεωφορείο που σε ξεφορτώνει στην πιο παρακμιακή περιοχή) και δεν μπορείς να τους αποφύγεις. Μπορείς όμως να αποφύγεις το ΚΤΕΛ όπου μπορείς να πας με τρένο. Κι όσο για το τρένο, ας είναι καλά το μετρό, εκτός από τις περιπτώσεις που κατέφθασα φορτωμένη και χρειαζόμουν ταξί για τις αποσκευές μου.
Εφιάλτης μου είχε γίνει το να καταφθάνω στο σταθμό του τρένου και να θέλουν ντε και καλά να με πάνε Πειραιά. «Εξάρχεια πάω» έλεγα και κανείς δε γυρνούσε να με κοιτάξει. Στα Εξάρχεια δεν έχει λιμάνι για να κάνουν κι άλλες αρπαγές επιβατών.
Και να που έφτασα στο λιμάνι. «Εξάρχεια πάω» είπα στον αρχιτέτοιο που κανόνιζε το νταλαβέρι. «Τι να σε κάνουμε εσένα τώρα, δεν έχω κάποιον για Εξάρχεια» ήταν η απάντηση. «Μα είναι τόσο δύσκολο να πάει κάποιος στο κέντρο της Αθήνας;» απάντησα κι εγώ. «Περίμενε, θα σε βολέψουμε». Εξυπηρετικότατος.
Μετά από αρκετή ώρα, με έμπασε μαζί με άλλους τρεις σ’ ένα ταξί. Οι αποσκευές μας δε χωρούσαν. Τις έδεσε με σχοινί στο πορτμπαγκάζ. Ο οδηγός ήξερε να πάει μέχρι την Ομόνοια. Από κει και πέρα, έπρεπε να δώσω οδηγίες.
Δεν είναι υποχρεωμένος ο επαγγελματίας να γνωρίζει πού βρίσκεται η Εμμανουήλ Μπενάκη. Ο επιβάτης όμως, πρέπει να ξέρει. Ακόμα κι αυτός που έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, πρέπει να δείξει στον ταξιτζή το δρόμο. Διαφορετικά, θα πάει μια μεγάλη βόλτα και το ταξίμετρο θα γράψει ένα μεγάλο νούμερο. Αν υπάρχει ταξίμετρο. Στην περίπτωσή μας, δεν υπήρχε.
40 ευρώ κόστισε η διαδρομή Πειραιάς – Εξάρχεια. Γιατί έτσι αποφάσισε ο οδηγός. Τα άλλα τρία κεφάλια που μπήκαν στο ίδιο ταξί και πήγαιναν πιο μακριά, θα πλήρωναν περισσότερα.
Πόσο καλή εντύπωση μπορεί να κάνει στον ξένο αυτή η τακτική; Αυτός που φτάνει στο αεροδρόμιο και το αεροπορικό του εισιτήριο του στοίχισε πιο φτηνά από τη διαδρομή –χωρίς απόδειξη- με το ταξί, ποια πρώτη εντύπωση θα σχηματίσει για την ελληνική φιλοξενία; Και πώς θα νιώσει όταν θα τον βάλουν να περιμένει στη γωνία μέχρι να γεμίσει το ταξί και να τον παζαρεύουν λες κι είναι εμπόρευμα σε ζωοπανήγυρη;
Με ή χωρίς ταξί σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια, ετοιμάσου να ζήσεις το ελληνικό δράμα, ανυποψίαστε τουρίστα. Γιατί στην Ελλάδα που ήρθες, όλοι χάνουν τα κεκτημένα τους και τα διεκδικούν. Κάποιοι τα διεκδικούν σε βάρος σου.
Τελικά, αυτό το επάγγελμα πρέπει να παραμείνει κλειστό. Και να μπαίνουν μέσα μόνο όσοι έχουν τρόπους και μετά από αυστηρή επιλογή. Και να υπάρχει φορέας για καταγγελίες. Και να αφαιρούνται οι άδειες σε όσους δε σέβονται τον επιβάτη και σε όσους μπερδεύουν το επάγγελμα του ταξιτζή με αυτό του νταβατζή. πηγή travelvoice.gr
Share this post :
0 σχόλια: