Χελλην γεννιεσαι η γινεσαι?

Βρήκαμε ένα άρθρο από το travelvoice.gr  και του κάναμε μια αντιγραφή.
ΑΡΘΡΟ:

Κάθισα προχτές σε ένα από τα καφέ που βρίσκονται στην τουριστική μεριά της Αθήνας. Έτσι, γιατί είχα όρεξη να πιω τον καφέ μου και να χαζεύω τα αρχαία κι ας έπρεπε να υποστώ συγχρόνως τα σύγχρονα ελληνικά καλούδια, όπως για παράδειγμα το να με ληστεύει ο καφετζής, που σε καιρό κρίσης διατηρεί τις τιμές στα ύψη, συν το ότι ο καφές ήταν β διαλογής.

Στο διπλανό τραπέζι κάθονταν τρία άτομα μεγάλης ηλικίας, μιλούσαν γερμανικά (σε χαμηλή ένταση), έτρωγαν ελληνικά εδέσματα (μεταξύ των οποίων και ένας ελαιώνας ολόκληρος), ενώ η μία από την παρέα μεράκλωνε παίζοντας κιθάρα (σε χαμηλή ένταση πάντα). Μόλις είδε κόσμο δίπλα της, ζήτησε συγνώμη και δήλωσε ότι πρέπει να σταματήσει. Της δώσαμε την άδεια να παίξει ελεύθερα. Συνέχισε εκφράζοντας την άποψη πως ένας μη επαγγελματίας μουσικός δεν πρέπει να υποχρεώνει τους άλλους να ακούνε τα πιθανά του φάλτσα. Της εξηγήσαμε ότι δεν υπάρχει λόγος να σκοτίζεται για τέτοια θέματα. Πέρα από το ότι δεν είναι υποχρεωτικό να είναι κάποιος βιρτουόζος για να παίξει το όργανό του (το μουσικό) μόνος του στο τραπέζι του, ήταν κι η παραδιπλανή παρέα Ελλήνων που κάλυπταν κάθε ήχο με τις φωνές τους, χωρίς να τους καίγεται καρφί για το αν εγώ προτιμούσα να ακούσω την κιθάρα της Γερμανίδας.

Υποψιάζομαι ότι οι Γερμανοί που έρχονται στην Ελλάδα, διατηρούν ακόμη τους φόβους τους και τις επιφυλάξεις τους. Πιστεύουν ακόμη ότι οι Έλληνες τους μισούν και θέλουν να τους ξεκάνουν. Οι συγκεκριμένοι ίσως να είχαν δει νωρίτερα την οργισμένη Χελλήν, να εκφράζει αρχικώς το παράπονό της που την έχουν για γραφική, τεμπέλα κι απατεώνισσα, στη συνέχεια να τους θυμίζει ποιος ανακάλυπτε τη δημοκρατία, την αγορά και τη φιλοσοφία, όταν αυτοί κρέμονταν με τις ουρές από τα δέντρα και τώρα, οι αχάριστοι κι αγνώμονες, ζητάνε και τα ρέστα. Κι όταν την είδαν να υπερασπίζεται το δικαίωμά της στην ελευθερία, στη χαρά της ζωής, στην απόλαυση της ομορφιάς της χώρας της και στην ιερότητα της αγίας οικογενείας της, (λες και ο Ευρωπαίος της αφαίρεσε αυτό το δικαίωμα, ή λες και είναι μόνο ελληνικό αυτό το δικαίωμα), και να τους φωνάζει αγριεμένη «είμαι Χελλήν και όχι Γρκικ», σκιάχτηκαν οι άνθρωποι, όσο σκληροτράχηλοι, αγροίκοι κι απολίτιστοι κι αν είναι.

Οι άνθρωποι που αγαπούν την Ελλάδα κι έρχονται να τη γνωρίσουν, σαν αυτούς στο διπλανό τραπέζι, έρχονται με σκοπό να κάτσουν δίπλα στα αρχαία της, να θαυμάσουν τον πολιτισμό της, να φάνε τα φαγητά της (κι ας τα πληρώνουν πανάκριβα), να έρθουν σε επαφή με την ιστορία και την κουλτούρα των κατοίκων της και να γυρίσουν πίσω με μια θετική εντύπωση για τους Έλληνες. Να θυμούνται ότι τους αντιμετώπισαν με ευγένεια, ότι πήραν ένα χαμόγελο, άκουσαν μια καλή κουβέντα και δεν ένιωσαν καμία προκατάληψη. Κι ότι κανείς δεν τους βροντοφώναξε «είμαι Χελλήν κι άμα γουστάρεις και άντε πάγαινε από δω που θα με πεις και Γκρικ, τη δικαιούχο αυτής της κληρονομιάς, την απόγονο του Περικλή και του Σωκράτη».
Την απόγονο και αυτών που τον πότισαν με κώνειο κι αυτών που έστειλαν όλους τους σπουδαίους Έλληνες (και τότε και τώρα) στην εξορία, να συμπληρώσω εγώ, για να μην ξεχνιόμαστε. πηγή travelvoice.gr

Share this post :